Το πρώτο μαγαζί που τραγούδησα στην Αθήνα, έψαχνα να δουλέψω κάπου, πήγαινα και στο ωδείο, έξοδα… Αλλά πιο πολύ ήθελα να τραγουδήσω, να ζήσω το όνειρο… Έτσι μετά από 5 μήνες αναζήτησης πήγαμε με κάποιον γνωστό σε ένα νυχτερινό κέντρο, αυτός πήγαινε συχνά, εκείνο το βράδυ πήγαμε μαζί. Ενώ ήξερε θεωρητικά ότι τραγουδάω, κάποια στιγμή λέει στον ιδιοκτήτη: ΄΄…έχω μαζί μου το παιδί, να πει ένα τραγούδι έχει καλή φωνή…΄΄, και μου λέει μετά στο αυτί ΄΄ ελπίζω να τραγουδάς καλά, μην εκτεθώ… ΄΄. Αυτόν του έλεγα συνεχώς να με προτείνει σε κάποιο από τα μαγαζιά που πήγαινε, αλλά όλο κάτι προέκυπτε και δε με άκουγαν.
Ανέβηκα και τραγούδησα, με κοίταζε με ορθάνοιχτα μάτια, όταν κατέβηκα μου είπε ΄΄ Πέτρο… εσύ είσαι πολύ καλός !!! ΄΄ έτσι έπιασα δουλειά και έβγαλα το πρώτο μεροκάματο στην Αθήνα τον Ιανουάριο του 1988.
Εργάστηκα 40 μέρες και με πλήρωσαν για 30… Εδώ τραγουδάω το τραγούδι ΄΄ Καθισμένος στο απέναντι παγκάκι ΄΄ το είχε πει ο Πάριος.
Τι πλάκα πίσω μου και 2 τραγουδίστριες κάνουν σεκόντα… γαρύφαλλα… κι ενώ ο κόσμος πήγαινε για χαβαλέ εγώ έκανα τέχνη, έλεγα μόνον ποιοτικά τραγούδια, έπαιρνα και τοις μετρητοίς κάθε λεπτομέρεια, νόμιζα όλοι καταλάβαιναν και παρατηρούσαν τα πάντα… τι αγνότητα και τι ατέλεια…
Εγώ είχα τεράστια χαρά, έλεγα μέσα μου, κάπου εδώ κοντά τραγουδάει η Αλεξίου, ο Νταλάρας, ο Πάριος, κάπου πιο μακριά θα είναι ο Καζαντζίδης !!!!!!!!
Είχα ενταχθεί στο όνειρο, έστω και έτσι… και μου έφτανε, δεν θα στεναχωρούσα τη μαμά και το μπαμπά ζητώντας πιθανόν άλλα χρήματα, τώρα θα μαθαίνανε ότι μπήκα σε μια τάξη και βρίσκω το δρόμο μου. Αννέτα Αχαρνών