Με το μπαμπά μου στο καμαρίνι μιας συναυλίας, τι χαρά πήρε από αυτά που έκανα, αυτή είναι μάλλον κάπου στο 1999
Από τις πρώτες πόζες σε στούντιο όταν κατέβηκα στην Αθήνα
Το πρώτο μαγαζί που τραγούδησα στην Αθήνα, έψαχνα να δουλέψω κάπου, πήγαινα και στο ωδείο, έξοδα… Αλλά πιο πολύ ήθελα να τραγουδήσω, να ζήσω το όνειρο… Έτσι μετά από 5 μήνες αναζήτησης πήγαμε με κάποιον γνωστό σε ένα νυχτερινό κέντρο, αυτός πήγαινε συχνά, εκείνο το βράδυ πήγαμε μαζί. Ενώ ήξερε θεωρητικά ότι τραγουδάω, κάποια στιγμή λέει στον ιδιοκτήτη: ΄΄…έχω μαζί μου το παιδί, να πει ένα τραγούδι έχει καλή φωνή…΄΄, και μου λέει μετά στο αυτί ΄΄ ελπίζω να τραγουδάς καλά, μην εκτεθώ… ΄΄. Αυτόν του έλεγα συνεχώς να με προτείνει σε κάποιο από τα μαγαζιά που πήγαινε, αλλά όλο κάτι προέκυπτε και δε με άκουγαν.
Ανέβηκα και τραγούδησα, με κοίταζε με ορθάνοιχτα μάτια, όταν κατέβηκα μου είπε ΄΄ Πέτρο… εσύ είσαι πολύ καλός !!! ΄΄ έτσι έπιασα δουλειά και έβγαλα το πρώτο μεροκάματο στην Αθήνα τον Ιανουάριο του 1988.
Εργάστηκα 40 μέρες και με πλήρωσαν για 30… Εδώ τραγουδάω το τραγούδι ΄΄ Καθισμένος στο απέναντι παγκάκι ΄΄ το είχε πει ο Πάριος.
Τι πλάκα πίσω μου και 2 τραγουδίστριες κάνουν σεκόντα… γαρύφαλλα… κι ενώ ο κόσμος πήγαινε για χαβαλέ εγώ έκανα τέχνη, έλεγα μόνον ποιοτικά τραγούδια, έπαιρνα και τοις μετρητοίς κάθε λεπτομέρεια, νόμιζα όλοι καταλάβαιναν και παρατηρούσαν τα πάντα… τι αγνότητα και τι ατέλεια…
Εγώ είχα τεράστια χαρά, έλεγα μέσα μου, κάπου εδώ κοντά τραγουδάει η Αλεξίου, ο Νταλάρας, ο Πάριος, κάπου πιο μακριά θα είναι ο Καζαντζίδης !!!!!!!!
Είχα ενταχθεί στο όνειρο, έστω και έτσι… και μου έφτανε, δεν θα στεναχωρούσα τη μαμά και το μπαμπά ζητώντας πιθανόν άλλα χρήματα, τώρα θα μαθαίνανε ότι μπήκα σε μια τάξη και βρίσκω το δρόμο μου. Αννέτα Αχαρνών
Εδώ στους κάμπους του χωριού. Μου άρεσε τρομερά η μουσική, χόρευα συνεχώς ντίσκο, είχα εμπνευστεί δεκάδες φιγούρες, εδώ σε μια πόζα Τζον Τραβόλτα… μέσα στις παπαρούνες. Τι ωραία χρόνια!
Ρόδος, εκδρομή αποφοίτησης Λυκείου, χαρά στο λιμάνι μπροστά από το κάστρο.
Όταν ήμουν στην εφηβεία, είχα τρέλα με τα ρούχα, αγόραζα συνεχώς, όσο μπορούσα βέβαια.
Έτσι, όταν πήγαμε στην εκδρομή αποφοίτησης στη Ρόδο, πήρα μια τεράστια βαλίτσα πάνβαρια με ρούχα ώστε να αλλάζω συνεχώς και να εντυπωσιάζω… Η πλάκα είναι ότι σε όλη σχεδόν την εκδρομή φορούσα αυτό το ντύσιμο τα βράδια και δεν περιεχόταν στη βαλίτσα μου, αλλά στη βαλίτσα του φίλου μου Λάκη, αυτός μου έλεγε: ΄΄Βρε Πέτρο τόσα ρούχα έχεις΄΄ και του έλεγα: ΄΄Έλα βρε Λάκη είναι πολύ ωραία αυτά δώσε μου να τα φορέσω… ΄΄.
Θυμάμαι τόσες λεπτομέρειες από τη ζωή μου!!!!!!!
Στην Αγία Κυριακή και πάλι, το ξωκλήσι στο χωριό μου στα Κοκκινόγεια στη Δράμα, με την κιθάρα μου μέσα στη φύση
Όταν πήγα πρώτη φορά στον Σταμάτη Σπανουδάκη και με άκουσε, Μάιος 1990, τι χαρά είχα!!!! Πόσο τον θαύμαζα, αυτό που θυμάμαι έντονα είναι οτι τον θαύμαζα γιατί μέσα από την τέχνη του συνδύαζε το μεγαλείο του Θείου, εγώ με το ανώριμο μυαλό μου τότε δεν καταλάβαινα, η καρδιά μου όμως είχε κατεύθυνση. Είχαν χαρεί ιδιαιτέρως και οι γονείς μου με αυτή της συνεργασία. Πέραν του ότι με έκανε γνωστό και ήταν το πρώτο ισχυρό βήμα που με ενέταξε στην ελληνική δισκογραφία, αγαπούσαν τον Σπανουδάκη και τον εκτιμούσαν, σε αυτόν με είχε πάει η Ελένη Βιτάλη, η καλή μου η Ελένη, αυτήν δε την αγαπούσαν σφόδρα, έτσι ο συνδυασμός των δύο ήταν μια ισχυρή, αλλά πρωτίστως αξιόλογη αρχή με ταλαντούχους καλλιτέχνες με αξία.
Ο Θεός τι σχέδια έχει για εμάς και πώς εφαρμόζει τόσο τέλεια το θέλημά Του!!
Από τις πρώτες συνεντεύξεις μου στην ΕΡΑ με κάποια από τα καλύτερα και αγαπητότερα κορίτσια του, Μαρίνα Λαχανά, Αρχοντούλα Πέτρου και την άλλη δυστυχώς δε θυμάμαι το όνομά της. 1991, καλεσμένος να παρουσιάσω το δίσκο “Το δίλημμα”
Κοκκινόγεια Δράμας, έξω από το πατρικό μου, καταξιωμένος πια ενώ η καριέρα και οι επιτυχίες να συνεχίζονται, σε μια εποχή τελείως άλλη από σήμερα
Σε μαγαζί στη Θεσσαλονίκη, έκανα αφιέρωμα Τσιτσάνη – Βαμβακάρη και είχα καλεσμένη τη ρεμπέτισσα Ανθούλα Αλιφραγκή
Όταν πήγα πρώτη φορά στην Κωνσταντινούπολη με πρόσκληση του Οικουμενικού Πατριάρχη Βαρθολομαίου, ασπασμός και ευλογία από τον κορυφαίο ιεράρχη μετά τη συναυλία. Ιανουάριος
Γυρίσματα στην κρατική τηλεόραση για το νέο δίσκο “Το δίλημμα” κι εγώ να ξετυλίγω το όνειρο, ναι έγινε ο πρώτος δίσκος, είχα γίνει ήδη διάσημος και το “Λάθος εποχή” βούιζε σε όλα τα ΜΜΕ και στη ζωή των Ελλήνων, εγώ άρχισα να συντονίζομαι στο ρόλο του επιπέδου που έπαιρνε η τέχνη και η εργασία μου
Συναυλία μου στο γήπεδο της Δόξας στη Δράμα. Πολύ σύντομα γύρισα στη Δράμα όχι πλέον καταξιωμένος στη Δράμα μόνον, αλλά σε όλη την Ελλάδα.
Πολύ χαρούμενος γιατί σε αυτό το γήπεδο είχα παρακολουθήσει με λαχτάρα όλους τους αγαπημένους μου τραγουδιστές από έφηβος κι εγώ σύντομα βρισκόμουν εκεί κάνοντας δική μου συναυλία με τα πρώτα μου τραγούδια, άρχισα να τους μοιάζω, τρομάρα μου. Που να ήξερα!
Παναγία μου, τι αγωνία ήταν αυτή!
Εδώ είμαι στο Ηρώδειο 18 Οκτωβρίου 1995, ήταν ακριβώς η μέρα που ορκιζόμασταν στο ναυτικό και βγήκαμε στον κόσμο για πρώτη φορά μετά από 40 μέρες.
Ακριβώς εκείνη τη μέρα είχα συναυλία στο Ηρώδειο, ερμηνεύοντας Άξιον Εστί Θεοδωράκη – Ελύτη και ύμνους στο δεύτερο μέρος, εκδήλωση ενταγμένη σε παγκόσμιο συνέδριο.
Σκέφτομαι τώρα, τι θα έκανα αν δε μου έδιναν άδεια… και να σκεφτείτε από το στρατόπεδο έφυγα μεσημέρι, εδώ είμαι μόλις έφτασα με τη στολή, ίσα ίσα να προλάβω να κάνω μια μικρή πρόβα… τι έχω ζήσει κι εγώ…
Με τη Χαρούλα στις περιοδείες μας 1993 καλοκαίρι και υπέροχα τραγούδια, μοιραστήκαμε εκείνη τη χρονιά τη σκηνή, ήταν πολύ ωραία συνεργασία και εμπειρία
Με τον μοναχό Ιωσήφ στο Άγιο όρος, γλυκύτατος, είναι αυτός που κουνάει την ελληνική σημαία όταν περνάνε πάνω από τον Ακράθω τα μαχητικά αεροσκάφη….
Με τον μοναχό Ιωσήφ στο Άγιο όρος, γλυκύτατος, είναι αυτός που κουνάει την ελληνική σημαία όταν περνάνε πάνω από τον Ακράθω τα μαχητικά αεροσκάφη….
Με την αδερφή μου την Ασπασία έχουμε μοιραστεί τόσα πολλά! Μια ζωή κοινή κοντά και μακριά, στα μέρη μου κάνοντας auto stop